W Encyklopedii Katolickiej czytamy, że Boży grób jest liturgicznym obrzędem wielkopiątkowym, dla uczczenia pamiątki złożenia ciała Pana Jezusa do grobu, przez adorację symboliczną i eucharystyczną. Na początku Boży grób był wznoszony na ołtarzu w kształcie namiotu, w którym umieszczano tzw. skrzynię grobową, przyciskaną kamieniami.

Bywało, że Boży grób zajmował cały główny ołtarz, albo osobne kaplice z drewnianym lub murowanym mauzoleum z wejściem do wnętrza. W Polsce od końca XVI w., powszechnym stał się grób jako ołtarz wystawienia Najświętszego Sakramentu, pełen świec, kwiatów i ozdób. Boży grób zwykło się urządzać w nawie kościelnej, zwykle blisko ołtarza Krzyża św., jeśli taki był, nieraz w środku świątyni lub w bocznych osobnych kaplicach.
Polskim zwyczajem do Bożego grobu zanoszono krzyż, w XVI w. z krzyżem składano Najświętszy Sakrament. Z biegiem czasu zaprzestano wystawiać krzyż w grobie; składano go obok, albo w nawie kościelnej na katafalku okrytym czerwonym suknem, aby wierni mogli w nim adorować Mękę Pana.

Grobom nadawano piękne, artystyczne formy. Bywały one ruchome, bogato zdobione. Dekoracje grobowe przybierały też akcenty symboliczne, zależnie od istniejących układów społeczno-politycznych w kraju.

Bardzo piękne kulisy grobowe (w rzeźbie przedstawieni są nawet żołnierze rzymscy) posiada parafia Dębowiec. Z tą formą grobu związana jest rzadkość w postaci paraliturgii lamentacyjnej (grupa dziewcząt jako płaczki pogrzebowe).

Z Bożym grobem wiąże się tzw. straż grobowa, która jest odpowiednikiem rzymskich żołnierzy przy Grobie Chrystusa Pana. Tradycje straży grobowej znane są i kultywowane w Dębowcu. Charakterystyczny strój jej członków nawiązuje do polskich zrywów niepodległościowych. Straż przy Grobie Pańskim trzymana jest przez Gwardię Dębowiecką,.