Szczegóły

OGŁOSZENIA DUSZPASTERSKIE

Kalendarz Liturgiczny nam przypomina:

  • w czwartek NMP rzeszowskiej
  • w piątek wsp. św. Jana Chryzostoma
  • w sobotę święto Podwyższenia Krzyża Świętego

Spotkanie młodzieży przygotowującą się do Sakramentu Bierzmowania (z klasy VII i VIII) wraz z rodzicami w piątek 13.09.2024 r. o godzinę 1700 w Bazyliki MBS - (program piątkowego spotkania na plakacie odpustowym).

W przyszłą niedzielę odpust w Bazylice. Program na plakatach. W kościele parafialnym w przyszłą niedzielę Msze Święte tylko o godz. 730 i 900, a w Łazach Dębowieckich o 730.

Za tydzień Niedziela Środków Społecznego Przekazu. Zbiórka do puszek na Radio VIA.

W ubiegłą niedzielę podczas kwesty zebrano łącznie 9220 PLN. W miesiącu sierpniu na konto remontowe wpłynęło 1130 PLN. Dziękujemy bardzo za złożone ofiary.

Dodatkowe ogłoszenie z Kurii Diecezjalnej

31 sierpnia br. na Osiedlu Biała w Rzeszowie doszło do wielkiego pożaru, wskutek którego rodziny zamieszkujące w tzw. zabudowie szeregowej straciły wszystko, co miały. Dlatego – w niedzielę, 8 września 2024 r. we wszystkich kościołach Diecezji Rzeszowskiej – należy przeprowadzić zbiórkę do puszek jako pomoc dla ludzi, którzy w pożarze stracili dorobek życia. Zebrane środki proszę przesłać na rachunek Caritas Diecezji Rzeszowskiej - tytułem "pożar".

Wszystkim życzymy błogosławionego tygodnia.

WYCHOWUJMY RAZEM

List Pasterski Konferencji Episkopatu Polski na XIV Tydzień Wychowania

Drodzy Bracia i Siostry,

w dzisiejszym pierwszym czytaniu Bóg wzywa ustami Mojżesza naród izraelski do przestrzegania praw: „strzeżcie ich i wypełniajcie je, bo one są waszą mądrością i umiejętnością w oczach narodów…” (Pwt 4, 6). Bóg jako Dobry Pedagog wychowuje swój lud prowadząc go ku coraz większej doskonałości. Jezus w Ewangelii naucza, że samo przestrzeganie prawa nie jest istotą religii. Najważniejsza jest w niej żywa relacja z Bogiem. Jezus mówi: „słusznie prorok Izajasz powiedział o was, obłudnikach, jak jest napisane: Ten lud czci Mnie wargami, lecz sercem swym daleko jest ode Mnie” (Mk 7, 6).

Wierność zasadom bez głębokiej wewnętrznej inspiracji jest krótkotrwała. Nie wytrzyma próby. W sytuacji pokusy czy w obliczu lęku człowiek porzuci narzucone z zewnątrz reguły, zwłaszcza wtedy, gdy będzie szansa, że nie dosięgnie go ludzka sprawiedliwość. Sytuacja ta ma jeszcze jeden negatywny wymiar. Żądanie, aby człowiek przestrzegał zewnętrznych norm bez wewnętrznej przemiany, będzie prowadzić do frustracji i do odrzucenia nawet najsłuszniejszych zasad, które uzna on jako bezsensowne. Dotyczy to zwłaszcza ludzi młodych. Stąd jednym z najważniejszych celów wychowania jest towarzyszenie wychowankom w kształtowaniu sfery wewnętrznych przekonań i motywacji, z których będą wynikać ich późniejsze wybory życiowe. W przyszłą niedzielę, 8 września br. rozpocznie się XIV Tydzień Wychowania, który będzie przebiegał pod hasłem „Wychowujmy razem”. Jego celem jest wsparcie Kościoła, rodziny i szkoły we wspólnych wysiłkach wokół wychowania dzieci i młodzieży.

1. Prawo rodziców chrześcijańskich do wychowania dzieci w oparciu o wartości ewangeliczne

Rodzice mają prawo do wychowania religijnego i moralnego swych dzieci zgodnie z własnymi przekonaniami. Zapewnia im to Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Kościół natomiast na Soborze Watykańskim II przypomniał, że z perspektywy wiary troska rodziców o zapewnienie warunków, aby wychowanie religijne dziecka było harmonijnie skoordynowane z wychowaniem ogólnym, jest nie tylko prawem, ale i zadaniem rodziców. Deklaracja o wychowaniu chrześcijańskim stwierdza: „Rodzicom natomiast Kościół przypomina ważny obowiązek dokładania wszelkich starań, a nawet domagania się (…) aby wykształcenie świeckie zharmonizowane było z formacją chrześcijańską. Dlatego Kościół pochwala władze i państwa, które uwzględniając pluralizm współczesnego społeczeństwa i szanując należną wolność wspierają rodziny, aby wychowanie dzieci we wszystkich szkołach mogło odbywać się w zgodzie z moralnymi i religijnymi zasadami rodziców” (Deklaracja o wychowaniu chrześcijańskim, n. 7).

Na szczęście przeszły już do historii te czasy, w których prawa rodzicom były zabierane i państwo próbowało przez szkołę narzucać polskim rodzinom obcy pogląd na świat, zmierzając do wychowania „nowego człowieka”. Wymownym znakiem definitywnego ich końca był powrót lekcji religii do polskich szkół i przedszkoli w dniu 1 września 1990 roku po 29 latach ich nieobecności. Fakt ten wywołał szczególną radość w sercu św. Jana Pawła II, który w tamtych czasach stwierdził: „Dzięki przemianom, jakie dokonują się ostatnio w naszej Ojczyźnie, katecheza wróciła do sal szkolnych i znalazła swoje miejsce i odbicie w systemie wychowawczym. Osobiście bardzo z tego się cieszę. Równocześnie jednak pragnę tu powtórzyć (...): jest wam to dane i równocześnie zadane (Jan Paweł II, Włocławek, 6 czerwca 1991 r.).

2. Potrzeby religijne wśród podstawowych potrzeb człowieka

Towarzysząc wychowankom, a także formując samego siebie, trzeba uwzględnić wszystkie sfery wychowawcze. Pominięcie jakiejkolwiek z nich prowadzi do zaburzenia harmonijnego rozwoju człowieka. Należy pamiętać, że oprócz sfery psychicznej, intelektualnej i fizycznej proces wychowania powinien objąć także sferę duchową. Potrzeba relacji z Bogiem należy przecież do naturalnych potrzeb człowieka. Pięknie tę prawdę wyraził św. Augustyn w Wyznaniach: „Stworzyłeś nas bowiem jako skierowanych ku Tobie. I niespokojne jest serce nasze, dopóki w Tobie nie spocznie” (Wyznania I, 1).

Obecnie zwraca się uwagę na niepokojący wzrost depresji i zaburzeń lękowych u nastolatków. W takich sytuacjach konieczna jest oczywiście zawsze kompetentna pomoc psychologiczna i psychiatryczna. Nie można jednak zapominać, że ważnym czynnikiem sprzyjającym zdrowiu psychicznemu jest dojrzale przeżywana religijność. Wielu z Was, Drodzy Bracia i Siostry, wie z własnego doświadczenia, jakim oparciem w życiu jest wiara i zaufanie Bożej Opatrzności. Warto też sięgnąć w przeszłość i odnieść się do życia naszych przodków. Pokolenia, które były przed nami, przeżywały czas zaborów, wojen, klęsk żywiołowych. Wielu naszych przodków musiało odnajdywać motywy nadziei po stracie swych bliskich i nawet niejeden raz na nowo odzyskiwać dobytek utracony z powodu zawieruch dziejowych. Oparciem dla nich była wtedy wiara w Boga i ufność w Bożą obecność nadającą sens życiu.

3. Konieczność współpracy w procesie wychowania

Współpraca w procesie wychowania jest wielkim dobrem, którego wartość widać w kontekście dzisiejszych trudnych wyzwań wychowawczych. Wspólne realizowanie procesu wychowania wymaga uznania prawa do różnorodności i prawa do zachowania tożsamości, zgodnie z własnymi przekonaniami i wyznaniem religijnym. Potrzebny jest respekt, szacunek dla tych wartości, w których rodzice chcą wychowywać swe dzieci. Nie można tego w żaden sposób zniszczyć. Rodzice chrześcijańscy mają prawo do wychowywania dzieci zgodnie z wyznawaną przez siebie wiarą.

Drodzy Rodzice, zadbajcie o to, aby Wasze dzieci uczestniczyły w szkolnych lekcjach religii. W dniu chrztu świętego podjęliście decyzję, aby weszły one na drogę wiary. To wtedy kapłan przypomniał Wam, że prosząc dla Waszego dziecka o chrzest, „przyjmujecie na siebie obowiązek wychowania go w wierze…”. I zapytał: „Czy jesteście świadomi tego obowiązku?”. Odpowiedzieliście wtedy: „Tak, jesteśmy świadomi”. Być może część z Was ma poczucie, że nie do końca wypełnia swoje obowiązki związane z chrześcijańskim wychowaniem dzieci. Szkolne lekcje religii, choć nigdy nie zastąpią roli, jaką Wy macie do odegrania w życiu dziecka, są jednak dla Was wielkim wsparciem i ułatwieniem w wychowaniu do wiary. Katecheta – ksiądz, siostra zakonna czy osoba świecka – zasieje w sercu Waszego dziecka ziarno, które być może nie od razu wyda plon. Może się zdarzyć, że dojrzały już człowiek, po różnych doświadczeniach życiowych przypomni sobie słowa usłyszane na lekcjach religii w szkole i powie: „Mam jeszcze szansę”. Tak jak w przypowieści o synu marnotrawnym, nawet jeśli zdarzy się komuś pobłądzić, będzie miał gdzie wrócić. Poza tym lekcje religii są naturalnym elementem edukacji w naszej kulturze i cywilizacji, której fundament stanowi chrześcijaństwo.

Katastrofalną z punktu widzenia skuteczności wychowania byłaby sprzeczność pomiędzy wartościami przekazywanymi przez szkołę a tymi, jakie przekazują rodzice. A tak by się stało, gdyby dziecko wychowywane w rodzinie chrześcijańskiej, było w środowisku szkolnym przekonywane do czegoś zupełnie przeciwnego wierze w Boga – bo w szkole byłby realizowany program wychowawczy oparty na wartościach sprzeciwiających się przesłaniu Ewangelii. Rodzice, z których podatków też utrzymywana jest szkoła, mają prawo domagać się, aby szkoła poprzez obecne w niej lekcje religii wychowywała dziecko w harmonii z systemem wartości, przekazywanym w rodzinie i Kościele.

Zapraszamy wszystkich Rodziców, Nauczycieli i Wychowawców, Katechetów i Duszpasterzy do współpracy w wychowaniu dzieci i młodzieży. Mamy nadzieję, że Tydzień Wychowania przeżywany w tym roku pod hasłem „Wychowujmy razem” będzie stanowił inspirację do połączenia wysiłków w tym dziele.

Dziękując Rodzicom, Wychowawcom i Nauczycielom za ich trud i poświęcenie wszystkim z serca błogosławimy.

Podpisali: Kardynałowie, Arcybiskupi i Biskupi

obecni na 398. Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu Polski,

Warszawa, 10 czerwca 2024 r.

Za zgodność:

X Marek Marczak

Sekretarz Generalny

Konferencji Episkopatu Polski

Szczegóły

OGŁOSZENIA DUSZPASTERSKIE

Kalendarz liturgiczny nam przypomina:

- we wtorek wsp. św. Grzegorza Wielkiego PD

Szczegóły

OGŁOSZENIA DUSZPASTERSKIE

Kalendarz liturgiczny nam przypomina:

- w poniedziałek - uroczystość N.M. Panny Częstochowskiej. Msze św. w Dębowcu o godz. 1800, w Łazach Dębowieckich o godz. 1600

- we wtorek wsp. św. Moniki

- w środę wsp. św. Augustyna BD

- w czwartek wsp. męczeństwa św. Jana Chrzciciela

Załączniki:
Pobierz plik (slowo-biskup-peregrynacja-relikwii-bl-rodziny-ulmow.pdf)slowo-biskup-peregrynacja-relikwii-bl-rodziny-ulmow.pdf[ ]1027 kB

Szczegóły

OGŁOSZENIA DUSZPASTERSKIE

Kalendarz liturgiczny nam przypomina:

we wtorek wsp. św. Bernarda, OP

w środę wsp. św. Piusa X, P

w czwartek wsp. NMP Królowej

w piątek wsp. bł. Władysława Findysza, KM

Szczegóły

OGŁOSZENIA DUSZPASTERSKIE

Kalendarz liturgiczny nam, przypomina:

*w środę wsp. św. Maksymiliana Marii Kolbego

*w sobotę wsp. św. Jacka

Szczegóły

OGŁOSZENIA DUSZPASTERSKIE

Kalendarz liturgiczny ma, przypomina:

*We wtorek święto Przemienienia Pańskiego

*W czwartek wsp. św. Dominika

*W piątek wsp. św. Benedykty od Krzyża – Edyty Stein – patronki Europy

*W sobotę wsp. św. Wawrzyńca, diakona

Szczegóły

OGŁOSZENIA DUSZPASTERSKIE

Kalendarz liturgiczny nam przypomina :

*w poniedziałek wsp. św. Marty, Marii i Łazarza

*w środę wsp. św. Ignacego z Loyoli

* w czwartek wsp. św. Alfonsa Marii Liguoriego. W tym dniu przypada 80-ta rocznica wybuchu Powstania Warszawskiego. W tym dniu prosimy o modlitwę w intencji Ojczyzny oraz za poległych powstańców

Szczegóły

OGŁOSZENIA DUSZPASTERSKIE

Z przykrością zawiadamiamy, że w piątek wieczorem, 19 lipca br., w wieku 87 lat odszedł do Pana śp. Józef Ocieczek, Tata ks. Jacka. Jego pogrzeb odbędzie się w najbliższy wtorek, 23 lipca, w parafii pw. Matki Bożej Śnieżnej w Rzeszowie-Budziwoju. O godz. 1130 zaplanowana jest modlitwa różańcowa, a o godz. 1200 Msza Św.

*Informujemy, że w niedzielę tj. 28 lipca o godz. 1200 zostanie odprawiona w naszym kościele Msza Św. za śp. Józefa Ocieczek – Tatę ks. Jacka.  Zapraszamy do wspólnej modlitwy.

Szczegóły

W CZASIE  WAKACJI

KANCELARIA    PARAFIALNA

czynna: poniedziałek- środa-  piątek

        po wieczornej mszy świętej

/ w sprawach pogrzebu i namaszczenia o każdej porze z dyżurującym księdzem/.

 

Szczegóły

List pasterski Konferencji Episkopatu Polski

dotyczący beatyfikacji Czcigodnych Sług Bożych Józefa i Wiktorii Ulmów
i ich siedmiorga dzieci

Chrystus Pan wzywa nas do bycia Jego uczniami i postępowania na drodze ku świętości.  Pragnie, abyśmy byli doskonali jak doskonały jest nasz Ojciec niebieski (por. Mt 5,48). Wezwanie to skierowane jest do wszystkich wiernych, którzy „powołani są do pełni życia chrześcijańskiego oraz doskonałej miłości” (Sobór Watykański II, Lumen Gentium, Konstytucja Dogmatyczna o Kościele, 40).

Pośród różnych dróg prowadzących do świętości, w szczególny sposób wyróżnia się powołanie skierowane do małżonków i rodziców. Naśladując miłość Chrystusa do Kościoła, troszczą się oni o siebie nawzajem i o swoje dzieci. Papież Franciszek podkreśla, że „uświęcenie jest drogą wspólnotową, którą należy pokonywać we dwoje” (Gaudete et exultate, 141). Kościół więc wskazuje na małżeństwa, które zmierzały do świętości przez sumienne wypełnianie swoich obowiązków. Są to „święci z sąsiedztwa”, którzy żyjąc w naszym otoczeniu, są dla nas przykładem i pomocą.

Szczegóły

LIST PASTERSKI BISKUPA RZESZOWSKIEGO

NA  ADWENT 2022 r.

Umiłowani Bracia i Siostry!

„Syn Człowieczy przyjdzie”. Paruzja, czyli powtórne przyjście Jezusa, to pierwszy adwentowy temat. Słowo „adwent” pochodzi od łacińskiego advenire – przyjść. Dwa tysiące lat temu Jezus, Syn Boży, przyszedł na świat. To było Jego pierwsze przyjście, pierwszy adventus. Teraz czekamy na Jego powtórne przyjście, które będzie definitywną intronizacją Króla wszechświata. Ewangelia zwraca uwagę, że to powtórne przyjście Pana będzie dla sporej liczby osób czymś zaskakującym. Tak jak potop był zaskoczeniem w czasach Noego. Jedynym przygotowanym okazał się Noe, człowiek traktujący na serio Boga i nieoglądający się na to, co myślą inni. Reszta była pogrążona w grzechu, zbyt mocno zajęta sobą, aby przejmować się Bogiem czy śmiercią. Ojcowie Kościoła widzieli w arce Noego obraz Kościoła, narzędzie Bożego miłosierdzia i zbawienia.

Dlatego na początku Adwentu usłyszmy wezwanie do czuwania. Czuwanie jest przeciwieństwem uśpienia. Chodzi o to, aby oczekiwać Boga. By nasze życie było nieustannym wychodzeniem Mu naprzeciw. Przez modlitwę, spowiedź, Eucharystię, służbę bliźniemu, świadectwo. Zadaniem chrześcijan jest budowanie razem z Chrystusem Kościoła, czyli arki ratującej przed powodzią grzechu i niewiary. Świat żyje pogrążony we śnie. Lekceważy ostrzeżenia. „Jedli i pili, żenili się i za mąż wydawali”. Świat jest zajęty sobą, dąży do czysto ziemskich celów, do „małego” szczęścia tu i teraz. Przejmuje się najwyżej wizją katastrofy ekologicznej. Chrześcijanie sprawy doczesne próbują podporządkować i uporządkować z myślą o oczekiwaniu Boga. Zadaniem Kościoła jest budzić ludzi ze snu. Ostrzegać przed katastrofą o wiele poważniejszą, niż ta ekologiczna. Bo mającą konsekwencje wieczne.

 Tak czynił święty Paweł Apostoł, gdy napominał Rzymian: „teraz nadeszła dla was godzina powstania ze snu (…) przyobleczcie się w Pana Jezusa Chrystusa” (por. Rz  13, 11-14). Apostoł zachęca i nas do duchowej aktywności, do porzucenia stanu duchowej apatii. Wzywa do współdziałania z Chrystusem. Gotowość, aby przyjąć Jego słowo, powinna być naszą pierwszorzędną i najpilniejszą potrzebą. Każdy z nas odczuwa różnorodne potrzeby - chęć posiadania lub doświadczenia czegoś. Osoba głodna swoją podstawową potrzebę będzie utożsamiać z pokarmem. Osoba spragniona, za podstawową potrzebę uzna dostarczenie do organizmu wody. Człowiek chory będzie upatrywał swe szczęście w potrzebie odzyskania zdrowia fizycznego poprzez poddanie się konkretnemu zabiegowi medycznemu czy przyjęcie leku. Są to jednak potrzeby czysto cielesne i doczesne. O wiele ważniejsze są jednak nasze potrzeby duchowe i umiejętność ich zaspokajania.

Wraz z pierwszą Niedzielą Adwentu rozpoczynamy nowy rok liturgiczny pod hasłem: „Wierzę w Kościół Chrystusowy”. We wspólnocie Kościoła wszyscy jesteśmy wezwani, aby Chrystusa ciągle poznawać, kochać i naśladować. Wielu z nas może pomyśleć: znam Jezusa, bo przecież jestem praktykującym katolikiem, modlę się, chodzę co tydzień do kościoła, posyłam dzieci na katechezę, obchodzę święta kościelne, itd. Ale czy z równą pewnością możesz powiedzieć, że znasz Jezusa, bo twoja modlitwa jest szczerą rozmową serca i umysłu z Bogiem, bo cotygodniowe spotkanie z żywym Panem podczas Eucharystii jest jak długo wyczekiwane spotkanie z najlepszym przyjacielem, z ukochaną osobą i co ważniejsze – robisz wszystko, by to spotkanie było w pełni udane, więc starasz się być w stanie łaski uświecającej i godnie przyjąć Chrystusa do serca? Czy katechizacja dzieci i młodzieży jest dla ciebie tak samo ważna jak nauka języków obcych czy rozwój pasji sportowych młodego człowieka? Na ile obchodzenie świąt kościelnych kojarzy się z przygotowaniami zewnętrznymi (wieniec adwentowy, choinka, szopka, prezenty), a na ile z przygotowaniami naszego stęsknionego i otwartego na Boże działanie serca poprzez ćwiczenia duchowe, lekturę Pisma świętego, ufną modlitwę, wypełnianie uczynków miłosierdzia względem duszy i ciała? „Odrzućmy uczynki ciemności, a przyobleczmy się w zbroję światła!” – woła dziś z mocą święty Paweł. To trwanie w przyjaźni z Chrystusem, troska o coraz głębszą relację z Tym, który jest Światłością świata, stanowi właściwą ścieżkę, którą winniśmy podążać nie tylko w Adwencie, ale każdego dnia naszej ziemskiej pielgrzymki. Nie ciemność, nie grzech, nie „rozpusta i wyuzdanie”, a światłość, dobre uczynki, pokora i zaufanie pokładane w samym Bogu. Tylko ubranie „zbroi światła”, a więc zawierzenie Chrystusowi i Jego słowu, może nas ustrzec przed grzechem i jego skutkami.

U progu nowego roku liturgicznego potrzeba nam na nowo zweryfikować hierarchię naszych potrzeb. Nie bójmy się poszukać odpowiedzi na pytania: Jakie są moje najważniejsze potrzeby? Co stanowi mój największy skarb i jaką ścieżką dążę, by go odnaleźć? To prawda, że odpowiedź na wspomniane pytania wymaga odwagi i szczerości; za to może stać się początkiem prawdziwej życiowej przemiany, do której nawołuje dzisiejsze słowo: „przyobleczcie się w Pana Jezusa Chrystusa i nie troszczcie się zbytnio o ciało”.

Pan Bóg obdarzył każdego z nas wolną wolą. Możliwość dokonywania wyborów w codziennym życiu, możliwość wyboru metod i form realizacji planów i postanowień, to wielki dar, którym Bóg daje dowód swej miłości i zaufania do każdego z nas. Nie przymusza, nie narzuca swej woli, daje drogowskazy. Ale wybór pozostawia samemu człowiekowi. Podobnie jak rodzic, który chce nauczyć swoje dzieci samodzielności i pozwala na to, by popełniały w swym życiu błędy, czuwając tuż obok swego dziecka, tak i Bóg, jako najbardziej wyrozumiały Ojciec, dopuszcza, by człowiek pobłądził, ale równocześnie zawsze czeka z otwartymi ramionami, by do Niego wrócił. Potrzeba nam na nowo dostrzec te otwarte ramiona Ojca, który nie potępia, lecz zawsze przebacza. Trzeba obudzić w sobie pragnienie przylgnięcia do Boga poprzez lepsze poznanie i zjednoczenie z Jego Synem. Zwrócenie się ku Chrystusowi oznacza jednak konieczność odrzucenia grzesznych przyzwyczajeń: egoizmu i pychy, nieczystości, gniewu, chciwości i lenistwa, i tego wszystkiego, co oddala nas od Bożej miłości.

Pierwszorzędnym zadaniem każdego z nas powinno być bezwarunkowe przylgnięcie do Chrystusa, jako naszego Pana i Zbawiciela. Owo przylgnięcie nie jest jednak możliwe bez wiary budowanej na mocnych fundamentach, czyli na słowie Bożym i sakramentach. Rozpalanie na nowo w duszach ochrzczonych świadomości bycia żywym Kościołem katolickim – przez mocną wiarę i niezachwianą ufność w stałą asystencję Ducha Świętego – to ważne zadanie, stające zarówno przed duchownymi jak i świeckimi. Wszyscy tworzymy jeden Kościół Chrystusowy, jesteśmy wspólnie za niego odpowiedzialni – za jego czytelne świadectwo, wzrost, rozwój i piękno. Wiara w Kościół Chrystusowy jest wiarą całego Kościoła, jest wiarą naszą, w której razem powinniśmy się wspierać podążając ku zbawieniu. Kościół rodzi się i żyje w nas, kiedy dajemy Panu wolny dostęp do naszych serc, kiedy w bliźnim dostrzegamy Chrystusa. Potrzebujemy siebie nawzajem w pielgrzymce wiary. Tylko we wspólnocie jesteśmy Kościołem Pana. Dlatego cieszymy się z prac synodalnych, które od przeszło roku są prowadzone w naszej diecezji. Cenimy synodalny głos Diecezjan, ich duchowe wyczucie, odpowiedzialność i troskę o Kościół. Wielką radością napełnia nas każda nowa inicjatywa, podejmowana w parafiach a realizowana przy udziale wiernych świeckich. Kościół winien być żywy. Nasza wiara winna być żywa – rodząc się w nas, winna służyć innym. Nasza miłość powinna być bezinteresowna a nadzieja nigdy nie gasnąć. Pomnożenie wiary, nadziei a nade wszystko miłości w każdym z członków Kościoła, będzie owocowało rozwojem całego organizmu – Kościoła Chrystusowego i jego zbawczej misji.

Umiłowani Siostry i Bracia, zapraszając Was wszystkich, i każdego z osobna do chwili refleksji nad hierarchią swoich osobistych, życiowych potrzeb, pragnę z całą mocą podkreślić, że tylko wierność Chrystusowi i Jego Ewangelii głoszonej w Kościele, jest właściwą drogą, którą winniśmy wspólnie i radośnie podążać, aby zaspokoić nasze duchowe pragnienia i głody. „Idźmy więc z radością na spotkanie Pana” (por. Ps 122(121)), jak przynagla nas dzisiejszy refren psalmu responsoryjnego. I choć może czasem trudno o radość wobec trudności i zagrożeń, to jednak nie wolno się zniechęcać ani poddawać. Jezus wciąż czeka, byśmy właśnie Jemu powierzyli każdy, najmniejszy nawet trud. Chrystus czeka z wyciągniętą dłonią i zaprasza nas do całkowitego zawierzenia, bo wie, że tylko wtedy uda nam się zaspokoić najważniejszą z potrzeb - potrzebę życia wiecznego.

W radosnym oczekiwaniu na przyjście Pana niech nas wspiera Niepokalana Matka Kościoła, która nam w wierze przewodzi. Jej macierzyńskiej opiece polecam adwentowy wysiłek duszpasterzy i katechetów oraz codzienne prostowanie ścieżek w naszych sercach, domach i wspólnotach.

Z pasterskim błogosławieństwem

                                                                                                                                   + Jan Wątroba

                                                                                                                                   Biskup Rzeszowski

  1. STANOWISKO RADY STAŁEJ KONFERENCJI EPISKOPATU POLSKI
  2. KOMUNIKAT PRZEWODNICZĄCEGO KONFERENCJI EPISKOPATU POLSKI
  3. LIST PASTERSKI EPISKOPATU POLSKI
  4. ORĘDZIE OJCA ŚWIĘTEGO NA 108. ŚWIATOWY DZIEŃ MIGRANTA I UCHODŹCY